Aquí está a derradeira entrega da entrevista a María Sabell. Dende o blog queremos agradecer o estupendo traballo realizado por María Mourelo, a autora da entrevista. Tamén aclarar que a responsabilidade do retraso na publicación corresponde por completo ó coordinador do blog e non á autora. Agardamos que vos guste. (Simón D.)
Bu y Piroco seguen lanzados. Nesta ocasión plantexanlle a María cuestións relevantes que teñen que ver coa satisfacción xeral nas súas vidas, as súas inquedanzas por conquerir ser uns cans centrados e equilibrados , coa súa necesaria esimulación e coas súas conexions emocionais cos humanos. Todo elo na procura dun benestar psicolóxico e emocional...aplicado tamén aos que compartimos a nosa vida con eles. Tamén se aventuran a facerlle a María preguntas mais...digamos persoais......
María Mourelo
• Algún educador mas mediático que tú, aunque no están nada mal tus inicios televisivos, dice que lo fundamental para nosotros es: ejercicio, disciplina y afecto y por ese orden, ¿coincides con él?
En la teoría de esa propuesta coincido, pero en la práctica no del todo. Creo que todo es matizable. Depende de varios factores, no siempre es así. En la práctica por la tendencia de los humanos a neurotizarse solo en una dirección: ejercicio físico hasta reventar, pues tampoco..y por qué el afecto tiene que ir en último lugar?..y la disciplina...mi grado de disciplina con mis perros es cero, entienden lo que les digo, les digo pocas cosas pero en el momento que lo hago somos de la misma manada y nos entendemos. Pero mi grado de disciplina es cero..entonces yo no soy la mas indicada para seguir ese método.
• Otros dicen que los cinco pilares para que seamos felices son: satisfacer nuestras necesidades físicas, emocionales, psicológicas, del entorno en el que vivimos y de respeto a nuestras peculiaridades propias, ¿coincides también?
Si claro, pero eso para todo bicho viviente.
• No negamos nuestra condición obsesiva cuando algo nos interesa pero en general amamos la tranquilidad territorial ¿por qué hay algunos que parece que quieren estar en conflicto continuo?
Porque están mal. Los perros que son agresivos están mal, tienen miedo. Detrás de eso comportamiento existe el temor, en mayor o menor medida y por la razón que sea, y este se puede ver agravado por el entorno, por el mal manejo del mismo.
• ¿Por qué alguna gente insiste en dejarnos solos con lo que nos gusta disfrutar con vosotros?
Porque hay gente que tiene la misma sensibilidad que el cemento armado
• Vosotros detectáis también esa energía en el ser humano, esa percepción sensorial interna sobre estados de ánimo, enfermedades, terremotos....
No tiene nada que ver la percepción sensorial de un perro con la de un humano. Los perros funcionan por el olfato, cosa a la que nosotros no somos capaces muchas veces ni de llegar a entender. Me cuesta explicárselo hasta a la gente que tiene perros rastreadores que aun alucinan y se asombran de lo que son capaces de hacer. Es otra percepción, otro lenguaje, otro mundo, no tiene nada que ver lo que ellos son capaces de detectar que lo que detectamos nosotros, y mas los humanos urbanitas.
Si entrenamos un perro rastreador para encontrar cocaína en el aeropuerto o encontrar las llaves de fulanito o menganito, o para encontrar indicios de cáncer o para detectar la descarga bioquímica previa a un ataque de epilepsia, los mecanismos que entran en juego en los sentidos de un perro son los mismos. Los cerebros de esos ejemplos desencadenan los mismos mecanismos, se trata de poner el olfato del perro a trabajar en la dirección que a ti te interese. En la vida salvaje los lobos siberianos ponen su olfato a trabajar para buscar de comer , nuestros perros los ponemos a trabajar en otras direcciones que nos parecen bien.
Tener miedo a cualquier fenómeno atmosférico, a un incendio, a una tormenta, es muy primario, los animales tienen ese miedo y si los humanos en occidente hemos dejado de tenerlo es porque vivimos mas que sobrados. Lo detectan igual que lo detectaríamos nosotros si estuviéramos viviendo en medio del monte.
• ¿Hay razas que son mas inteligentes, mas fáciles de adiestrar, mas equilibradas?
Cuanto mas perros veo en mi trabajo mas me parece una chorrada soberana. Siempre hablamos de algo muy genérico. Si yo quiero un perrito de familia observo que da igual, vale cualquiera y siempre depende de la persona que tiene detrás. Si me pierdo en Alaska quiero un tiro de malamutes, si tengo que vivir en las praderas norteamericanas con los indios quiero sus perros, si tengo que buscar algo específico pues quiero ese algo específico, que durante años se ha seleccionado para ese fin. El planteamiento es que cualquier perro mientras no tenga patologías graves, puede ser un perrito de familia, esa es la cuestión, aunque para trabajos y cuestiones específicas cada uno para lo que es, no quiero que un crestado chino, por ejemplo, me lleve por Alaska adelante.
• ¿Qué sentido tiene que nos lleves todos los lunes con todos esos conflictivos que incordian tanto, de que les sirve?
El aula que tenemos los lunes es para hacer terapia de modificación de conducta para perros agresivos, pero también es muy útil para atención temprana, para socializar. Al pasear a los agresivos con otros que no lo son les estamos enseñando a multiplicar sus señales de calma, a integrarse en la manada, a salir a cazar todos juntos, eso multiplica la interacción entre ellos.
Si pensamos en cualquier cánido, un lobo siberiano por ejemplo, si quiere integrarse en una manada lo que tiene que hacer es quedarse a distancia, manifestar señales de sumisión, de calma y cuando la manada va a cazar quedarse en la posición que le toca y colabora en el bienestar de la propia manada, o sea cazar y comer. Podríamos decir que salimos a cazar, multiplicamos esas señales de interacción, entre ellos se van manifestando señales de calma, de sumisión, la interacción se multiplica y los agresivos van cambiando su lenguaje por la interacción.
Los cachorretes de atención temprana también van aprendiendo a no meterse con los agresivos, a multiplicar las señales de calma, les ayuda a socializarse y a tener una buena respuesta aunque el perro de enfrente sea agresivo. Cuando tenemos dos perros con miedo hay un enfrentamiento, cada uno se quiere comer al otro pero cuando una de las dos partes no discute no existe ese enfrentamiento.
• ¿En qué lugar del mundo crees que seríamos mas felices?
Un perro está bien con su manada, sea la que sea, los perros no juzgan, les da exactamente igual y la manada de un perro de familia es la familia en la que está.
• ¿Que necesitaríamos en Santiago para vivir mejor ?
Good Neighbours
• Dicen que nosotros somos un buen ejemplo de como ser felices sin romperse demasiado la cabeza: solo nos fijamos en el presente y no mostramos ansiedad por el futuro ni por el pasado, vivimos el momento del que siempre sacamos cosas distintas e interesantes , y a vosotros ¿por qué os cuesta tanto conseguir esa felicidad?
Educación antropocéntrica.
• Dicen que contribuimos a mejorar vuestra salud emocional y física, motivándoos a hacer ejercicio, acercándoos a la naturaleza y a deteneros en las cosas pequeñas, ¿es que sin nosotros no lo haríais igualmente?
La gente que es capaz de hacerlo lo hace exactamente igual, lo que ocurre es que hay personas que se relacionan mejor con los animales que con el resto de sus congéneres. Y es que los animales no juzgan y las personas sí y por esta tendencia antropocéntrica las personas se suelen rebotar cuando alguien tiene una neurosis o una obsesión insufrible, insoportable para el resto de los humanos, que acabamos hasta el moño y no lo aguantamos, pero un perro aguanta y aguanta, se neurotiza y ya está y las personas solo ven que les aguantan y nada mas y no que sufren esas neurosis.
Para las personas con habilidades sociales normalizadas el perro es un elemento mas de la normalización de su situación social. Para la gente que, por el contrario, no es doméstica, que está como una cabra o que el melón le anda ya averiado, el perro pasa a formar parte de su vida neurótica, no le ayuda a relacionarse con nadie ni es para la persona ningún soporte mas o menos terapéutico porque en su vida no hay nada parecido, entonces neurotiza al perro y sigue siendo insoportable. A mí me dan pena esos perros aunque reconozco que a veces evitan que se machaque a otras personas que no podrían escapar de esa situación, como a los más débiles. Le amargan la vida al perro, no son sociables y no se integran en nada de nada, ni con perro ni sin él.
Las personas que, por el contrario, tienen habilidades sociales normalizadas, se integran en cualquier cosa, tienen amigos aquí y allá, para tomar vinos, para jugar al tenis....y además son socios de un club. Los socios de nuestro Club están socializados al 100 %,, y lo digo yo porque conozco a la parroquia, la gente que viene un día y no vuelve mas a veces fracasan ya en su primer intento de demostrar que son sociales.
• Perdón, paciencia, delicadeza, devoción, comprensión, empatía y abstenerse de juzgar dicen que son cualidades que tenemos, igual que vosotros ¿ no ?
Sí, pero como los perros no hablan no te pueden faltar al respeto insultando: no quiero rizos, no me grites, no me peines, dejame en el suelo, dejame hablar con los vecinos....no te pueden contestar así que tu interpretas lo que te da la gana.
• Con nuestros cachorros, ¿que tendríamos que hacer para que fueran felices?
Realmente nada porque la decisión sobre el futuro de sus hijos nunca es del perro. Los perros de forma natural siempre van a decidir que se quede la manada toda junta y que los hijos no se vayan a ningún sitio y eso no es posible.
• A nosotros nos gusta estar tirados a la bartola y pasarlo bien con los amigos ¿y a vosotros ?
Lo mismo
• Nosotros olemos primero a nuestros vecinos para asegurarnos que son amigos y vosotros ¿qué hacéis?
Nosotros en vez de olisquearnos nos damos la mano, nos miramos a la cara para ver si sonreímos, pero en general son las mismas señales.
• Cuando tú te enfadas que haces ¿ huyes o atacas?
Pero ¿alguna vez me visteis enfadada?
• Vosotros de visión olfativa nada y de la otra?
Poca o ninguna
Bu y Piroco finalizan satisfeitos a súa intrépida incursión na vida da líder da súa manada. Supoño que tardarán tempo ata que poidan repetir a mesma hazaña. Nós unímonos a esa satisfacción por resolvernos non poucas dúbidas ao respecto da nosa relación cos nosos compañeiros caninos. E non temos por menos que agradecerlle a nosa educadora o ter compartido con nós eses coñecementos, aínda que seguiremos sendo pesados......ata pronto.